برای تشخیص بی اختیاری مدفوع می توان آزمایش های زیر را انجام داد:
- مانومتری مقعدی: این تست قدرت عضلات اسفنکتر مقعد
را بررسی می کند. یک لوله کوتاه و نازک که در مقعد و راست روده قرار می
گیرد، برای اندازه گیری سفتی اسفنکتر استفاده می شود.
- سونوگرافی اندولومینال یا سونوگرافی رکتال:
این آزمایش به ارزیابی شکل و ساختار عضلات اسفنکتر مقعد و بافت اطراف آن
کمک می کند. در این آزمایش، یک پروب کوچک در مقعد و راست روده قرار داده می
شود تا از اسفنکترها عکس بگیرد.
- تست نهفتگی حرکتی انتهایی عصب پودندال: این تست عملکرد اعصاب پودندال را که در تنظیم روده نقش دارند اندازه گیری می کند.
- الکترومیوگرافی مقعدی (EMG):
این آزمایش مشخص می کند که آیا آسیب عصبی دلیل درست کار نکردن اسفنکترهای
مقعدی است یا خیر. همچنین هماهنگی بین راست روده و عضلات مقعد را بررسی می
کند.
- سیگموئیدوسکوپی انعطاف‌پذیر یا پروکتوسیگموئیدوسکوپی:
این آزمایش انتهای روده بزرگ یا کولون را ارزیابی کرده و هر گونه ناهنجاری
مانند التهاب، تومور یا بافت اسکار را که ممکن است باعث بی اختیاری مدفوع
شود، مشخص میکند. برای انجام این آزمایش، یک لوله نازک با دوربینی که در
انتهای آن نصب شده است، تا روده بزرگ سیگموئید وارد راست روده می شود. این
کار اجازه می دهد تا پوشش روده دیده شود.
- پروکتوگرافی (که به آن دفکوگرافی نیز می گویند):
این آزمایش در رادیولوژی انجام می شود. طی انجام آزمایش، یک فیلم با اشعه
ایکس گرفته شده که نشان می دهد رکتوم درست کار میکند یا نه. این ویدئو نشان
می دهد که راست روده چقدر مدفوع را نگه می دارد و رکتوم چقدر مدفوع را
آزاد می کند. برای تهیه فیلم اشعه ایکس برای این آزمایش، مقدار کمی باریم
مایع به روده بزرگ و رکتوم تزریق می شود.
- تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI): این آزمایش نیز در بخش رادیولوژی انجام می شود. MRI نوعی تصویربرداری است که گاهی برای ارزیابی اندام های لگن استفاده می شود.
- برای خواندن مطلب بی اختیاری مدفوع اینجا کلیک کنید